Mannetjes accepteren geen andere mannetjes in hun territoria, die elkaar dan ook zelden overlappen. Maar het territorium van een mannetje omvat dikwijls wel de kleinere territoria van twee of drie vrouwtjes.
Tijgerinnen accepteren dat hun territoria elkaar snijden. Ze bewaren echter altijd een vitale zone, het belangrijkste centrum van hun activiteiten, waarvan de toegang ten strengste verboden is. Door zich aan de rand van de ouderlijke territoria te vestigen, bevorderen de jonge dieren de genetische vermenging tussen de populaties.
Dankzij tussen 1967 en 1981 verrichte studies is het mogelijk een schatting te maken van de grootte van de territoria. In de vochtige wouden en op de savannen, waar veel prooi is, bezet het mannetje gemiddeld 60 en het vrouwtje 30 km2. In de voormalige Sowjet-unie, waar de gemengde bossen (met zowel bladverliezende als groenblijvende bomen) een wisselende hoeveelheid prooidieren bieden, heeft het mannetje een oppervlakte nodig van 900 km2 en het vrouwtje van 250 km2. In India wordt een oppervlakte van 320 km2 gedeeld door 10-15 tijgers, terwijl in Nepal het nationale park Chitawan een dichtheid aan tijgers heeft van 1 volwassen dier per 36 km2. In Mantsjoerije beheert een mannetje 4000 en een vrouwtje 500 km2.
